Dzisiaj mały bonus z okazji Halloween.
Krótkie opowiadanie, które pragnę
zadedykować mojej One-chan, a chodzi mi o Amy X3, która straaasznie mnie poganiała.
Pragnę poinformować, że
postać
Yuuki
Kurayama została wymyślona przez Amy X3.
Teraz
takie tam pierdoły.
Akcja
toczy się w (niby) normalnym świecie, czyli postacie nie są
żadnymi przestępcami, nie mają chakry itd.
Są za
to uczniami Liceum.
No
tak! Bym zapomniała o jednym małym szczególe.
Madara
na potrzeby opowiadania został starszym braciszkiem Lajones :D
Na koniec, pragnę jeszcze podziękować pewnej
osobie, z którą lubię włóczyć się po mieście wieczorami i
która podrzuciła mi pomysł na to opowiadanie.
Dzięki I.
A teraz przejdźmy do opowiadania ;p
~ *
~ * ~
* ~
Wakacje. Każdy uczeń tylko czeka, aż skończy
się rok szkolny i będzie mógł wyjechać w podróż. Pięcioosobowa
ekipa, trzech chłopaków i dwie dziewczyny, dużym samochodem
przejeżdżało drogą 210, która prowadziła przez gęste lasy
Kanady. Prowadził czarnowłosy chłopak o imieniu Madara, obok na
siedzeniu pasażera siedziała jego dziewczyna Yuuki, z tyłu
siedzieli Lajones, Deidara i Hidan. Rodzeństwo Uchiha musiało
namówić swojego ojca do tego by pożyczył im swój samochód, by
wszyscy się pomieścili. W dobrych nastrojach śpiewali różne
piosenki, a Deidara na tyle przygrywał gitarą. Jechali już dobre
kilka godzin.
- Madara, zatrzymaj się gdzieś.
Yuuki miała już dość długiej podróży, a do ich
celu była jeszcze daleka droga.
- Jak tylko będzie jakiś parking to się zatrzymam.
Brunet uśmiechną się delikatnie do dziewczyny.
Przejechali jeszcze trzy kilometry i po ich prawej stronie pojawił
się parking. Madara zjechał na pobocze i zaparkował. Wysiedli z
samochodu prostując obolałe kości.
-Idę się odlać.
Zakomunikował Hidan i w chwilę później znikną w
lesie. Lajones oparła się o maskę samochodu i z kieszeni wyjęła
paczkę ulubionych cukierków i zaczęła zajadać się nimi. Yuuki
zaczęła chodzić po parkingu rozglądając się. Wiatr lekko
rozwiał jej włosy. Madara nie mógł oderwać od niej oczu. Białe,
długie włosy, które sięgały lekko poza pas, powiewały teraz z
każdym podmuchem wiatru. Dziewczyna miała niezwykle bladą cerę i
czerwone jak rubiny oczy. Gdy zauważyła, że czarnowłosy jej
się przygląda uśmiechnęła się i podeszła do chłopaka.
-Co tam piękna?
Spytał uśmiechając się nonszalancko i boją ją
ramieniem.
-Tak sobie myślę... daleko jeszcze?
-Z jakieś półtorej godziny jazdy.
-Eeej!! Musicie coś zobaczyć!!
Krzykną Hidan wychodząc z lasu.
Wszyscy ruszyli za siwym w głąb lasu, który
robił się coraz gęstszy.
-Gdzie ty nas prowadzisz?
-To niedaleko.
Przedarli się przez gęste krzaki i znaleźli się na
niewielkiej polance. Niby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że z
pośród trawy wystawały nagrobki. Niektóre były wykrzywione, a
inne przewróciły się.
-Cmentarz
Lajones podeszła do jednego z nagrobków i przetarła
napis dłonią.
-Colin Vonder.... nie wiem co dalej pisze, napis jest
zamazany.
-Z skąd w środku lasu wziął się cmentarz?
Deidara był tym faktem zdziwiony, podobnie jak reszta.
Lajones podniosła się i zauważyła równie starą tabliczkę na
drzewie, jednak z bardziej czytelnymi wyrazami.
- Bądźcie przeklęci ci, którzy zakłócacie spokój
zmarłym.
Zaczęła czytać.
-Spotka was za to kara. Strzęście się ponurego
kosiarza, który zapuka do waszych serc i zabierze ze sobą waszą
duszę, a odrętwiałe ciało żuci na pożarcie dzikim bestią.
Gdy skończyła zapanowała dziwna atmosfera. Cisza
jaka w tedy zapanowała, zawierała w sobie grozę.
-Spadajmy z stąd.
Żadne z nich nie chciało zostać tu ani chwili
dłużej. Hidan zrobił krok w przód i poczuł jak coś lodowatego
chwyta go za rękę. Otworzył szeroko oczy z przerażenia, nie był
to nikt z jego przyjaciół, gdyż wszyscy szli przed nim, odwróceni
do niego tyłem. Yuuki odwróciła się i pisnęła z przerażenia.
Wszyscy również obejrzeli się za siebie.
-O Mój Boże!!
Lajones zakryła dłonią usta.
-Hidan, nie ruszaj się.
Powiedział w miarę spokojnie Madara.
-Tylko niech mi ktoś powie, co mnie trzyma za rękę?
-Dziewczynka...
Yuuki wyszła za Madary i powoli zaczęła podchodzić,
jednak brunet złapał ją za nadgarstek powstrzymując.
-Nie zbliżaj się do nich.
-To tylko dziecko.
Szepnęła, ale sama nie wierzyła we własne słowa.
Wyswobodziła się z uścisku Uchihy i podeszła bliżej. Spojrzała
na Hidana. Pierwszy raz widziała go takiego przestraszonego
-Nie odwracaj się.
Powiedziała do niego i znów spojrzała na
dziewczynkę. Była niziutka. Sądząc po wzroście mogła mieć 7
lat, jednak niemożna było tego stwierdzić, gdyż twarz zasłaniały
długie, smoliście czarne włosy. Miała niesamowicie bladą cerę,
a ubrana była w brudną i poszarpaną sukienkę z innej epoki. Wokół
niej unosiła się woń ziemi i stęchlizny.
-Hej
Zaczęła Yuuki drżącym głosem.
-Jak ci na imię? Z skąd się tu wzięłaś?
-Nie powinno was tu być.
Głos dziewczynki był delikatny, ale mroził krew w
żyłach. Zdawał się być martwy.
-Dlaczego?
Dziewczynka spojrzała na Kurayame
. Jej oczy były martwe, tak samo jak głos. Martwe i puste.
-Bo zginiecie.
Po tych słowach puściła rękę Hidana i cofnęła
się kilka kroków. Siwy dopiero teraz spojrzał na maleńką postać.
Znikąd pojawiła się mgła, która opatuliła maleńką osóbkę.
-Nie powinno was tu być.
Powtórzyła i rozpłynęła się w gęstej mgle.
Każde popatrzyło po sobie jakby szukając odpowiedzi a to co tu
teraz zaszło.
-Co to kurwa było!!
-Duch?
Wszyscy spojrzeli na młodszą Uchihę.
-Przecież duchy nie istnieją!
-To jak to wytłumaczysz, Madara?!
-Nie wiem, ale na pewno to nie był duch!
-Przestańcie się kłócić.
Yuuki spiorunowała rodzeństwo groźnym spojrzeniem.
Miała dość wrażeń jak na jeden dzień.
-Wracajmy do samochodu.
Wszyscy się zgodzili z Douhito i trzymając się razem
ruszyli w drogę powrotną.
Mgła. Ta cholerna mgła otaczała ich z każdej
strony. Gęsta jak mleko, a oni błądzili po lesie z dobre dwie
godziny. Zmęczeni, głodni i zmarznięci, a na domiar złego robiło
się coraz ciemniej. Dziewczyny były przestraszone. Nie tylko
tym że zgubili się w środku lasu i żadne nie miało zasięgu by
zadzwonić. Najbardziej bały się tego, że zjawa z cmentarza znów
się pojawi. Chłopaki również czuli niepokój, jednak ukrywali to.
Las zaczął się przerzedzać i mieli nadzieję, że gdzieś tu jest
parking i samochód, którym z stąd odjadą, by nigdy już nie
wrócić. Nie wiedzieli jednak, że upragniony pojazd jest w drugą
stronę. Przez drzewa zamajaczył zarys jakiegoś domu. Przedarli się
przez krzaki i stanęli na polance na której wznosił się budynek.
-Myślicie, że ktoś tu mieszka?
Spytał z nadzieją w głosie Hidan.
-Raczej nie, wygląda na opuszczony.
-Spędzimy tu noc, a rano spróbujemy się z sąd
wydostać.
Madara ruszył w stronę domu, albo raczej dworu. Dom z
zewnątrz był olbrzymi, a do wnętrza prowadziły ogromne, drewniane
i lekko przegniłe drzwi.
-Chcecie tu spać?
Siwy nie chciała wchodzić do środka, a tym bardziej
tam spać.
-A widzisz inne wyjście? Wolę tam, niż tu, a jak tak
bardzo chcesz to możesz spać na zewnątrz.
Yuuki miała dość, nie tylko ciągłego marudzenia
Hidana. Ostatecznie siwy poszedł za resztą. Madara staną przed
drzwiami i wyciągną rękę by nacisnąć klamkę, jednak ta sama
się poruszyła i drzwi lekko uchyliły się z cichym skrzypnięciem.
Pchną drzwi i wszedł do środka a zanim reszta. Stanęli na środku
holu. Na przeciwko wejścia były schody prowadzące na kolejne
piętra budynku, na lewo i prawo były dwa pomieszczenia, w tym na
prawo był kominek. Nagle drzwi poruszone nieznaną siłą
zatrzasnęły się z głośnym hukiem. Dziewczyny niemal pisnęły.
-Pewnie przeciąg.
Lajones powiedziała to tak, jakby chciała przekonać
do tego samą siebie. Weszli do pomieszczenia z kominkiem. Było
duże. Podłoga wyłożona była drewnianymi, spróchniałymi i
zniszczonymi przez czas panelami. Ściany były szarawe i odchodziła
od nich farba. Gdzieniegdzie można było dostrzec pęknięcia.
Kominek był zaniedbany. Cegły z którego został zrobiony rozpadały
się, a niektóre luźno leżały na podłodze. Pod jedną ze ścian
stała rozsypująca się komoda, która chłopakom posłużyła za
opał do kominka. Po dłuższej chwili męczarni, ciemne już
pomieszczenie wypełniło ciepło.
Wszyscy usadowili się przed kominkiem,
ogrzewając się przy ogniu. Słońce już dawno zaszło, właściwie
był środek nocy. Lajones siedziała oparta plecami o tors Deidary.
Oboje nie mogli zasnąć, podobnie jak Yuuki, obok której spał
Madara. Hidan już dawno chrapał. Yuuki wstała i usiadła obok
Uchihy i Douhito.
- To wszystko mi się przestało podobać.
Zaczęła szeptem.
- Jutro spróbujemy się z stąd wydostać.
Lajones położyła rękę na ramieniu przyjaciółki,
chcąc ją w ten sposób uspokoić. Wiedziała, że Yuuki bała się,
z resztą nie mniej niż ona sama. Deidara uśmiechną się pod
nosem.
-W końcu chcieliśmy jakąś przygodę, to ją mamy.
Cała trójka zaśmiała się cicho, by nie zbudzić
reszty. Znów zapanowała cisza. Wpatrywali się w tańczące
płomienie, każde pogrążone we własnych myślach. Kroki na
pierwszym piętrze, przywróciły Lajones do rzeczywistości.
Pierwsza je usłyszała.
-Słyszycie?
Spytała drżącym głosem. Kroki były na tyle głośne,
że obudziły resztę. Ktoś chodził po pokoju nad nimi w ciężkich
butach. Wpatrywali się w sufit jak zaklęci. Kroki skierowały się
w stronę drzwi. Dało słyszeć się skrzypienie i trzask drzwi.
Kroki przeniosły się na korytarz, a następnie na schody.
Spojrzenia wszystkich zwrócone były w stronę wejścia do
pomieszczenia. Kroki ucichły, przy kilku ostatnich stopniach. Po
kilku sekundach, można było słyszeć jak koś z powrotem wchodzi
na górę i trzaska tymi samymi drzwiami. Później była tylko
cisza.
- Co to kurwa było?!
Lajones puściły nerwy. Po policzkach spływały jej
łzy. Deidara przytulił ją do siebie i szeptał coś na ucho.
Wszyscy byli poruszeni tym co tu zaszło.
- Musimy sprawdzić kto jest na górze.
Madara jako pierwszy otrząsną się.
- Pojebało cię!? Musimy z stąd wiać!! Może to
jakiś psychol!!
Lajones ten pomysł wyraźnie nie podobał się. Wolała
już siedzieć na tamtym cmentarzu, niż iść na górę. Jednak
większość poparła pomysł jej brata.
Madara i Deidara powoli weszli po schodach na pierwsze
piętro, reszta została na dole.Madara szedł pierwszy, Deidara tuż
obok. Zbliżali się do końca schodów, które pod ich stopami
skrzypiały upiornie. Madara przyległ do ściany i zajrzał za rogu.
Nie dostrzegł nic prócz okna na końcu korytarza, przez które
wpadało blade światło księżyca. Deidara spojrzał w drugą
stronę, również nic nie dostrzegł oprócz nie przeniknionej
ciemności. Oboje czuli jak serca tłuką się im w piersiach, jednak
cicho posunęli się dalej korytarzem. Zatrzymali się dopiero przy
pierwszych drzwiach, z skąd "ktoś" wyszedł. Madara
położył rękę na klamce i nacisną. Ani drgnęły. Szarpną raz,
drugi i nic. Były zamknięte.
- Madara...
Brunet spojrzał na przyjaciela, który momentalnie
pobladł na twarzy. Madara odwrócił głowę w stronę okna, czyli
tam gdzie patrzył się blondyn i zamarł. Przy oknie stała, albo
raczej lewitowała półprzeźroczysta postać. Był to mężczyzna o
długich, białych włosach, które były dziko rozczochrane.
Poszarpane strzępy ubrań falowały w powietrzu. Twarz zjawy była
wychudzona, oczy z nienawiścią paczyły na dwójkę chłopaków, a
z dziury w czole sączyła się ciemno brunatna substancja. Zjawa
ruszyła w stronę chłopaków, a razem z nią przez korytarz
przemknęła fala porywistego wiatru. Deidara i Madara biegiem
zawrócili, i zbiegli po schodach, niemal na złamanie karku,
wbiegli, jak burza do pokoju, wydzierając się, że muszą z stąd
uciec.
- Co wyście tam zobaczyli?
Spytała Yuuki wstając z podłogi.
- Ja sam nie wiem.
- To był duch.
Wtrącił Deidara.
- Duchy nie istnieją!!
Madara nie chciał w to uwierzyć.
- Więc co to było, co?? Może mi łaskawie wyjaśnisz,
bo z tego co wiem ludzie nie lewitują w powietrzu i nie są
przeźroczyści!!
Blondyn wydarł się, gestykulując rękoma. Zapadła
cisza. Nagle cały dom wypełnił przerażający śmiech. Nie był on
ludzki. Był przerażający i martwy. Jak by pochodził za grobu. Gdy
upiorny śmiech ustał, przez pokój w którym wszyscy się
znajdowali, przebiegł podmuch lodowatego wiatru i nagle znów
wszystko umilkło.
- Spierdalamy!
Hidan szybko ruszył w stronę drzwi frontowych, za
nimi ruszyła całą reszta. Długo męczyli się z drzwiami, jednak
te ani drgnęły. Postanowili w końcu stłuc okna i uciec z stąd
jak najdalej i nie oglądać się za siebie. Deidara wziął jedną z
cegieł i rzucił w okno. Cegła odbiła się od okna i rozbiła w
drobny pył, uderzając o podłogę, a na szybie nie zostało nawet
małe zadrapanie. Hidan rzucił drugą cegłą jednak efekt był ten
sam.
- Chyba tu utknęliśmy.
Jęknęła ze zrezygnowaniem białowłosa. Po tych
słowach wnętrze budynku samo zaczęła się zmieniać. Ściany
zaczęły się przemieszczać, odgradzając Madare i Hidana od
reszty. Lajones chcąc uchronić się od zmiażdżenia odskoczyła na
bok, lądując boleśnie na tyłku. Yuuki i Deidara również
zaliczyli twarde lądowanie. Gdy tylko kurz opadł dostrzegli, że
znajdują się w długim korytarzu.
- Gdzie Madara i Hidan?
Spytała Uchiha, dostrzegając, ze brakuje jej brata i
przyjaciela.
-Zdaje się... że po drugiej stronie ściany.
Deidara podszedł do ściany i spróbował jś pchnąć.
- Deidara, daj sobie i tak tego nie ruszysz. Musimy ich
jakoś znaleźć.
Wszyscy zgodzili się z Yuuki i i ruszyli przed siebie
korytarzem.
Madara odkaszlną trochę kurzu i podniósł się do
siadu. Przez chwilę tępym wzrokiem wpatrywał się w ścianę
,która przednim nagle wyrosła. Do rzeczywistości przywrócił go
głos Hidana.
- Madara rusz te swoje szanowne cztery litery, bo
musimy znaleźć resztę i się z stąd wydostać.
Czarnowłosy chcąc, nie chcąc podniósł się z
podłogi. Wyszli na hol i oboje spojrzeli na drzwi wejściowe.
- Jak myślisz, są otwarte?
Spytał siwowłosy. Madara pokręcił przecząco głową.
- Przedtem ich nie otworzyliśmy i wątpię że tym
razem nam się uda.
Niechętnie spojrzeli na schody prowadzące na kolejne
piętra, po czym powoli zaczęli wchodzić. Gdy byli na
pierwszym piętrze Madara z daleka przyjrzał się miejscu gdzie
widzieli ducha. Nadal nie chciał w to wierzyć. Weszli na kolejne
piętro.
Błąkali się korytarzami domu i z goryczą musieli
stwierdzić, ze się zgubili. Z każdym krokiem mieli wrażenie, ze
są w jakimś labiryncie. Plątanina korytarzy zdawała się niemieć
końca. Czasem nawet trafiali na ślepe zaułki, mijali pojedyncze
okna, z których widać było las i drzwi, których było tu pełno.
Nie mieli jednak odwagi by zajrzeć do jakiegokolwiek pomieszczenia.
Deidara niósł pochodnię, która była jedynym źródłem światła.
Znaleźli ją po drodze, gdy ciemność stawała się dokuczliwa.
Dziewczyny szły tuż za blondynem, niemal depcząc mu po piętach.
Zbliżali się do skrzyżowania korytarzy, gdy nagle coś w nikłym
świetle pochodni, przebiegło im drogę.
- Widzieliście to?
Lajones spytała się reszty, chcąc się upewnić, że
nie ma zwidów, jednak Yuuki i Deidara pokiwali twierdząco głowami.
- Zawracamy.
-Nie, musimy iść dalej.
Po tych słowach Deidara zrobił krok w przód.
-A jeżeli to coś nas zaatakuje?
Deidara odwrócił się i spojrzał na Lajones.
Podszedł do niej i objął ją ramieniem.
- Nic nam nie będzie. Znajdziemy twojego brata i
Hidana.... znajdziemy wyjście z tego przeklętego domu i uciekniemy.
Deidara spojrzał przypadkowo w ciemność za nimi.
Dostrzegł dwoje czerwonych ślepi, które szybko zbliżały się w
ich stronę.
- Biegnijcie!!
Krzykną i pociągną dziewczyny za sobą. Po korytarzu
rozniósł się ryk wygłodniałej bestii. Biegli. Nie wiedzieli
dokąd. Byle dalej od tego czegoś. Po prawej stronie znaleźli
drzwi. Na szczęście były otwarte. Wpadli do środka. Stwór
przebiegł obok. Ryk potwora upewnił ich, że się oddalił.
Rozejrzeli się po pokoju w którym się znaleźli. Był średnich
rozmiarów. Gdzieś w koncie stała stara szafa, której drzwiczki
ledwo trzymały się zawiasów. Po przeciwnej stronie pokoju była
komoda, również w kiepskim stanie.
- Mam tego dość! Chce do domu!
Yuuki była bliska płaczu.
- Bądź silna.
Lajones starała się ją pocieszyć. W sumie te słowa
były potrzebne także jej samej.
- Musimy się stąd wydostać!
Deidara plecami oparł się o drzwi.
- Mogę wam w tym pomóc.
Cichy dziewczęcy głosik rozniósł się po pokoju, a
pomieszczenie wypełniła woń ziemi i stęchlizny. Na komodzie
siedziała dziewczynka z cmentarza. Dziewczyny gwałtownie cofnęły
się w tył.
- Nie musicie się mnie bać.
Powiedziała przyjaźnie.
- Powiem wam jak się z stąd wydostać.
Madara i Hidan minęli kolejne rozwidlenie i z każdym
kolejnym pokonanym metrem, mieli wrażenie, że chodzą w kółko.
- Zgubiliśmy się.
Stwierdził siwowłosy.
- Wcale, nie. Dobrze wiem dokąd idziemy!
- Serio? To może powiesz mi, dlaczego ZNOWU mijamy ten
obraz?
Mówiąc to Hidan palcem wskazał obraz, na którym
namalowany był jakiś mężczyzna w staroświeckim stroju.
- Bo akurat ty zwracasz uwagę na obrazy. Ty poza
cyckami i tyłkami nie widzisz nic innego.
- Ej!! Wypraszam sobie! Akurat o sztuce mam jakieś
pojęcie!
Madara spojrzał na niego jak na idiotę.
- Jak by to powiedział Deidara, to bym uwierzył.
-Dlaczego jesteś taki niemiły?
Hidan zrobił minę obrażonego dziecka.
- A dlaczego ty jesteś idiotom?
Nagle oboje umilkli słysząc kroki za sobą.
Zatrzymali się w miejscu i nasłuchiwali. Kroki zdawały zbliżać
się w ich stronę.
- Myślisz, że to reszta?
Spytał po cichu siwy. Madara pokręcił głową.
- Mam złe przeczucie, że jednak to nie oni.
Po tych słowach nastąpił strzał z jakiejś broni.
Potworny huk rozniósł się po labiryncie korytarzy. Następstwem
był psychopatyczny śmiech i następny strzał. Chłopaki zaczęli
uciekać. Hidan obejrzał się za siebie. Za nimi biegł mężczyzna,
a raczej to co z niego zostało. Ubrany był w żołnierski strój.
Zielona bluzka była poszarpana i zakrwawiona. Z twarzy mężczyzny
zwisało mięso, a z ran wypływała krew. W obu rękach trzymał
broń myśliwską, którą celował w stronę Madary i Hidana.
Siwowłosy pożałował nagle że się odwrócił.
Lajones, Yuuki i Deidara uważnie słuchali słów
zjawy z cmentarza. Poczuli ulgę, że jednak mogą się z stąd
wydostać.
- Czyli mamy czas do świtu?
Spytała po raz kolejny Lajones, chała się upewnić
czy dobrze zrozumiała.
- Tak. Będziecie mieli jedną szansę. Drzwi otworzą
się tylko na minutę, jeżeli nie zdążycie, umrzecie, a wasze
dusze na zawsze zostaną tu uwięzione. Śpieszcie się, jeżeli
chcecie wszyscy z stąd wyjść.
Po tych słowach dziewczynka rozpłynęła się. Yuuki
wyprostowała się. Na jej twarzy malowało się zmęczenie, a pod
oczami można było dostrzec zaciemnienia. Lajones i Deidara
wyglądali nie lepiej.
- Dobra! Idziemy znaleźć Madare i Hidana. Nie mogą
być daleko, w końcu ten przeklęty dom nie może być aż tak
wielki.
Yuuki powróciła jej pewność siebie. Opuścili pokój
z pozytywnym nastawieniem, jednak ani na moment nie tracili
czujności.
Hidan i Madara zdyszani zatrzymali się za jednym z
wielu zakrętów. Oboje nie mogli złapać oddechów po szaleńczej
ucieczce.
- Zgubiliśmy go?
Spytał z nadzieją Hidan.
- Na to wygląda.
- Przysięgam, że jak z stąd wyjdę, to pójdę do
kościoła.
Madara zaśmiał się.
- Pójdę z tobą.
- Chodźmy poszukać reszty. Yuuki pewnie martwi się o
swojego ukochanego.
- Ja przynajmniej kogoś mam, a nie to co ty.
Dziewczyny od ciebie z piskiem uciekają.
- Chciałeś powiedzieć przybiegają.
Hidan uśmiechną się po swojemu.
- Czasami mam ochotę ci przywalić.
Gdy tylko udało im się wyrównać oddechy ruszyli
dalej szukać reszty przyjaciół i razem spróbować się z stąd
wydostać. Przez dłuższy czas udało im się nie kłócić.
Szli w milczeniu pogrążeni we własnych myślach. Oboje chcieli być
już we własnych domach, z dala od tego miejsca. Nagły wystrzał z
broni przywrócił ich do rzeczywistości.
- A miałem taką nadzieję, że zgubiliśmy tego
zombiaka!
Znów ruszyli biegiem.
Pokonali kolejne skrzyżowanie dróg. Zmęczenie dawało
się we znaki. Deidara co chwilę spoglądał na zegarek, pilnując
godziny. W głowie wciąż huczały mu słowa zjawy. Za wszelką cenę
musieli wydostać się z domu. Od tego zależało ich życie. Nie
było opcji by mogli tu zginać.
- Deidara, która godzina?
Spytała czarnowłosa, ziewając przy tym.
- 3:30.
- Mamy mało czasu.
Zauważyła Yuuki, Jak na komendę przyśpieszyli
kroku, prawie biegnąc. Zaglądali w każdy zakamarek, zaczęli nawet
nawoływać, jednak nie usłyszeli żadnej odpowiedzi. Nagły
wystrzał z broni, sprawił, ze serca niemal im stanęły.
- To oni!
- Madara!!
Krzyknęła Yuuki i pobiegła przed siebie.
- Yuuki!! Zaczekaj!!
Lajones pobiegła za przyjaciółką, a Deidara zaraz
za nią. Cudem zdołali dogonić białowłosą i zrównali z nią
kroki. Kolejny strzał, dochodził za zakrętu. Skręcili w tamtą
stronę i wpadli na Hidana i Madarę. Yuuki od razu rzuciła się
brunetowi na szyję.
-Yuuki...
Madara objął ją ramieniem i przyciągną bliżej.
- Nie chcę wam przeszkadzać gołąbeczki, ale za nami
biegnie psychopata zombie, więc może zostawcie sobie czułości na
później.
Jak na komendę wszyscy zaczęli uciekać.
-Wiemy jak się z stąd wydostać!
Powiedziała w biegu młodsza Uchiha.
- O 5:00 otworzą się drzwi. Mamy tylko jedną szanse.
- Musimy się śpieszyć jest 4:45.
- Gazu!!
Jakimś cudem znaleźli schody i zaczęli zbiegać w
dół. Przez cały ten czas gonił ich duch mężczyzny. Zbiegali w
dół i mieli wrażenie że klatka schodowa nigdy się nie skończy,
a czasu było coraz mniej.
- Sześć minut!
Krzykną Deidara. Gdy byli na pierwszym piętrze
mieli niecałą minutę. Lajones pierwsza dobiegła do drzwi i
pociągnęła za klamkę. Ani drgnęły.
- Za późno.
Szepnęła ze łzami w oczach.
- Spóźniliśmy się.
Po tych słowach drzwi uchyliły się lekko. Wybiegli z
domu i wbiegli do lasu. Drzwi zatrzasnęły się, jednak tym razem
dom nie pochłoną żadnej ofiary. Biegli przez las jak szaleni, nikt
nie miał odwagi odwrócić się. Minęli cmentarz i po chwili
wbiegli na parking na którym stał ich samochód. Chyba nigdy nie
czuli się tak szczęśliwi widząc tego grata, należącego do
rodziców Lajones i Madaray. Zapakowali się do środka. Madara
przekręcił kluczyk w stacyjce, zawrócił samochód i z piskiem
opon ruszyli. Nim wyjechali z parkingu Lajones jeszcze spojrzała
przez tylną szybę. Na parkingu stała zjawa dziewczynki. Uśmiechała
się i machała im na pożegnanie.
- Dziękuje.
Szepnęła jeszcze i już nie oglądnęła się ani
razu. To co zaszło tego dnia zostało pomiędzy nimi, nikt nie miał
się o tym dowiedzieć. Dom stał tam. W głębi lasu, za zapomnianym
cmentarzem koło parkingu.
Z prastarych ksiąg znane
Wychodzą w tę noc,
By w Halloween wieczór
Zabawić się móc.
By jeszcze raz poczuć,
Co ciało i ruch,
By zmienić się w skórę
By wkraść się w czyjś duch.
Lecz z końcem wieczora,
Ty maskę swą włóż,
By nie dać się poznać,
Wychodzą w tę noc,
By w Halloween wieczór
Zabawić się móc.
By jeszcze raz poczuć,
Co ciało i ruch,
By zmienić się w skórę
By wkraść się w czyjś duch.
Lecz z końcem wieczora,
Ty maskę swą włóż,
By nie dać się poznać,
Że zdrowy Twój duch!
Hehe... No to będzie długi komentarz :D
OdpowiedzUsuńPo pierwsze uzależniłam się XD Czytam to już 25 raz (nie zarzucaj że przesadzam! Liczyłam! >.<) i chcę czytać nadal. I mam pewien niedosyt bo kcem więcej, ale nie przejmuj się jest suuper a ja tak mam po prostu po one-shotach. ^ ^
Najbardziej podobały mi się fragmenty z Hidankiem i Madarą xD Po prostu uśmiech sam się pojawiał jak czytałam. Głównie to ja się śmiałam jak to czytałam, ale klimat stworzyć ci się udało. Mnie się potem śnił zombiak goniący mnie, a potem na cmentarzu piliśmy herbatkę i coś na ruszcie piekliśmy O.O
Ale no nic xD Nie rozmawiamy o moich chorych pomysłach i snach. Zastanawia mnie postawa tej dziewczynki. Czemu im pomogła, przecież mogli zostać uwięzieni i zabici. Co ją to obchodzi?
Czekam na więcej siostra i postaram się odwdzięczyć, ale to juz na Priwacie ;)